به گزارش پرتال بازآفرینی شهری ، دومین نشست از سلسله نشستهای ارزیابی سیاستهای توسعه مسکن در ایران با موضوع «بررسی چالشها و راهکارهای بافتهای ناکارآمد میانی شهری» با تاکید بر ضرورت تغییر نگرش در بازآفرینی بافتهای ناکارآمد میانی شهری برگزار شد .
دومین نشست از سلسله نشستهای ارزیابی سیاستهای توسعه مسکن در ایران با موضوع «بررسی چالشها و راهکارهای بازآفرینی بافتهای ناکارآمد میانی شهری» به دبیری مریم زارعیان در مرکز تحقیقات راه ، مسکن و شهرسازی برگزار شد . این نشست در ادامه اولین نشست این سلسله جلسات که به موضوع «چالشها و راهکارهای صنعتیسازی در صنعت ساختمان» پرداخته بود ، با حضور میثم دقتی ، زهرا اسکندری ، فرامرز پارسی و کاوه حاجی علی اکبری برگزار شد .
در این نشست تخصصی ، شاخصهای جدید شناسایی بافتهای ناکارآمد که در سال ۱۴۰۱ ابلاغ شده بود ، مورد بررسی قرار گرفت . شرکتکنندگان نقطه قوت اصلی این شاخصها را فاصله گرفتن از دیدگاه حداقلی و صرف کالبدی به مسئله بافتهای فرسوده و درنظرگیری ابعاد مختلف ناکارآمدی برای بافتهای ناکارآمد میانی عنوان کردند . با این حال ، کارشناسان حاضر در نشست تأکید کردند که این شاخصها هنوز تا نقطه مطلوب فاصله دارند . به عنوان مثال ، اراضی رها شده که در جهان به عنوان یک فرصت بازآفرینی شناخته میشوند ، در این شاخصها جایی ندارند .
یکی از محورهای اصلی بحث ، نقد نگاه صرفاً کالبدی و مبتنی بر مسکن به مسئله ناکارآمدی بود . سخنرانان تأکید کردند ، ناکارآمدی میتواند ابعادی چون کاهش جمعیت ، کاهش اشتغال ، فقر ، محرومیت ، کاهش کیفیت زندگی و کاهش سرمایه اجتماعی داشته باشد . بر این اساس ، تعریف ناکارآمدی و شاخصهای آن باید مبتنی بر زمینه و شرایط خاص هر شهر و محله باشد و نسخه واحد برای تمامی بافتها کارآمد نیست .
در بخش دیگری از نشست ، بر ضرورت تغییر رویکرد از «نوسازی و تخریب گسترده» به سمت «مداخله حداقلی» و «ارتقای تدریجی» تأکید شد. این رویکرد جدید ، با مشارکت مستقیم ساکنان و تقویت نهادهای مدنی محلی همراه است و در مقابل رویکردهای بالا به پایینی قرار میگیرد که در نهایت به جابجایی ساکنان بومی منجر میشوند .
شرکتکنندگان بر این نکته توافق داشتند که حل مسئله پیچیده بافتهای ناکارآمد ، نیازمند «همکاری و هماهنگی بیندستگاهی» و «مشارکت واقعی ذینفعان» است . ایجاد یک «دستور کار مشترک» بین تمام بازیگران شامل دستگاههای دولتی ، بخش خصوصی ، نهادهای مدنی و ساکنان ، پیشنیاز هرگونه اقدام موفقیتآمیز عنوان شد .
در پایان این نشست ، اصول کلیدی برای مواجهه با بافتهای ناکارآمد مورد تأکید قرار گرفت که شامل اجتناب از نسخهپیچی واحد ، خروج از نگاه تکبعدی کالبدی ، اولویت دادن به «مداخله حداقلی» ، تقویت نهادهای مدنی محلی ، لزوم رهبری فرآیند توسط بخش عمومی و داشتن نگاه بلندمدت و فرآیندمحور به جای پروژههای کوتاهمدت و مقطعی بود .
این نشست ، بخشی از سلسله نشستهای تخصصی مرکز تحقیقات راه ، مسکن و شهرسازی برای واکاوی سیاستهای مسکن و ارائه راهکارهای عملیاتی برای چالشهای شهری ایران است .
